Onze laatste week in Letland

 Labdien!

Onze laatste week zit erop. Vandaag vliegen we terug naar België. Deze 4 weken zijn snel om gegaan en we hebben hierin veel bijgeleerd. We zijn beide gegroeid in onze zelfstandigheid en het communiceren in een andere taal dan wij gewoon zijn. 
In onze laatste week hebben we ons verdiept in hoe het overlijden in het revalidatiecentrum verloopt en wat hier allemaal bij komt kijken. Hieruit kunnen we vaststellen dat dit ongeveer hetzelfde is als in België maar met toch enkele verschillen:

• Net zoals in België stelt de arts het overlijden vast (overlijdensakte wordt ingevuld)

• De familie wordt ingelicht (meestal al wanneer de toestand van de patiënt achteruit gaat)

• Bij het overlijden wordt er pas na 2 uur de begrafenisondernemer gebeld. 

• In Letland zijn veel mensen erg gelovig. Direct na de stervensfase van de stervende worden de ramen geopend om de geest de ruimte te geven. De overledene wordt zo mooi mogelijk aangekleed en opgemaakt, van juwelen (Amber of Barnsteen is echt Lets) en persoonlijke items voorzien en in de kist gelegd. Volgens de Dainas (= folkloregroep) is wit de passende kleur. Gasten worden uitgenodigd voor een maaltijd. Het houden van een dodenwake met zang en dans, dient ter ondersteuning van de overgang naar het hiernamaals en de acceptatie door nabestaanden. Het markeren van de route naar de begraafplaats met coniferentakken en eenmaal voor vertrek daar naartoe valt ook onder de traditionele gebruiken. Het sluiten van de poort van de begraafplaats als iedereen binnen is diende om te voorkomen dat de geest van de overledene naar het land der levenden terugkeert. De begrafenis werd afgesloten met een uitbundig maal waarbij vooral de overledene met zang en dans werd herdacht. Een uitvaartdienst is dus gebruikelijk en deze kan plaatsvinden in een kerk, kapel of thuis. Men gelooft vanouds dat degenen die de uitvoering van de laatste wil van de overledene dwarsboomt, onheil treft. Begraafplaatsen worden goed onderhouden en de nabestaanden besteden veel zorg aan de graven. Na de langste dag is een zomerse picknick van groepen nabestaanden bij een graf bijv. niet ongebruikelijk. Slechts in de herfst stond men meer open voor terugkeer van de zielen, maar komen dan (met Allerheiligen als hoogtepunt) velen naar de begraafplaats om een lichtje, bloemen of coniferen tak bij het graf te leggen, iets voor te lezen of om een muziekstuk voor te brengen.

(voorbeeldfoto van coniferen tak)

Patiënten worden voor standaard 2 weken opgenomen in het revalidatiecentrum. Na deze 2 weken wordt er een evaluatie van de patiënt besproken (artsen, verpleegkundigen, fysiotherapeuten, …). Er wordt besproken of de patiënt ontslagklaar is of niet. Het is ook mogelijk dat de patiënt op ontslag mag en na een aantal maanden terug opgenomen wordt om te kijken hoe de evolutie van de patiënt is en of er nog actuele problemen aan de gang zijn die aangepakt moeten worden. 

Ook is er een sociaal werker aanwezig in het revalidatiecentrum. Deze wordt bijvoorbeeld ingeschakeld indien de patiënt hulpmiddelen nodig heeft in de thuissituatie. (bijvoorbeeld als de patiënt woont in een appartement. Zijn er hulpmiddelen nodig om de trap op te raken? , Zijn er andere voorzieningen nodig zoals een ziekenhuisbed? Is er hulp nodig in de thuissituatie zoals huishoudhulp, …)

Uiteraard hebben we afscheid genomen van de verpleegkundigen waar we de gedurende 4 weken mee samengewerkt hebben. We hebben op het revalidatiecentrum veel bijgeleerd over de werking hier en de verschillen met onze zorg in België.

Het was een unieke en onvergetelijke ervaring en zijn blij dat we met deze stage onze opleiding mogen afsluiten! Nu wachten op onze vlucht naar België!

čau!