Onze voorlaatste week

We mochten onze leerkrachten woensdag verwelkomen. We bezochten samen het stadje Sigulda waar we een mooie maar stevige wandeling maakten.

De dag erna zijn we naar het KGB museum geweest, het vroegere hoofdkwartier van de Sovjet-Unie van 1940 - 1941 en van 1944 tot 1991.

En nadien hebben we nog een marktje bezocht en we hebben afgesloten met een lekkere pizza. Het was een gezellig weekend waarin we educatief ondersteund werden, vele gesprekken over de leerinhouden gecombineerd met recreatieve zaken. 

Op de laatste dag van het bezoek kregen we ook een rondleiding op de school waar we verblijven. Dit was heel interessant om te weten wat er nu in het gebouw schuilde. We mochten de vele lokalen van de leerlingen ontdekken en zien hoe het hier in Letland aan toe gaat. Ook hebben ze binnen deze school verschillende simulatiepoppen en lokalen. Zo was er ook een Poep om de IM op te oefenen, als het lampje rood was zat je fout als het groen was had je een juiste plaatsbepaling gedaan. Dit was heel interessant om te zien. Er worden ook schoonheidsopleidingen gegeven op deze school, voor een klein bedrag kan je zelf gaan als simulant. Ook is er een medische pedicuren, hun hebben een vast cliënteel dat na daar komt voor de studenten. De cliënten moeten dan enkel het gebruikte materiaal betalen. Andere opleidingen zijn, radiologie, dokters assistent, microbiologie, kine.... Zo vertelde ze ons ook dat er hier in Letland in een ambulance geen verpleegkundige zit, dit doen de doktersassistenten. Wel hebben ze nog een aparte reanimatie wagen (MUG) voor de arts zelf.

Ook hebben de leerkrachten een bezoek gebracht aan onze stageplekken, we gaven hen hier een rondleiding en vertelden hoe het met ons gaat. Ze konden dan ook eens met onze begeleiding praten op stage. Daarnaast is onze stageplaats ook gewisseld. Bo naar het rusthuis in Riga en Jona naar het revalidatiecentrum in Vaivari. Dit was wel weer even aanpassen. Zowel voor het vervoer als voor de stageplek zelf. Wij hadden het gevoel dat de stageplekken het moeilijk hadden met de omschakeling na 2 weken. Ondertussen zijn we wel al terug gewend. Het weer is hier ook al veel beter en minder koud, zo hebben we al kunnen genieten van veel strandwandelingen in de zon na onze stage.

Bij het volgen van het wisselen van een suprapubische katheter viel het me op dat ze de ballon vulde met NaCl. Op school hebben we het anders geleerd, wij moeten deze vullen met Aqua. wel werd het door de arts gedaan.

Volgende week gaan we al onze laatste week in, de tijd is echt super snel gegaan. 

 Moi kaikille,

Week 2 zit er ook weer bijna op en dat het leuk is geweest!

Vrijdag zijn we van het plaatselijke uitgaansleven gaan proeven. Uiteraard was iedereen geïnteresseerd in die gek pratende 2 mannen. Om een lang verhaal kort te maken hebben we veel nieuwe mensen leren kennen en een paar leuke (en zatte) plaatsen gezien.

 Op zaterdag zijn we eerst de plaatselijke sportploegen gaan bezoeken en s’ avonds iets gaan eten met onze stagementoren, Mvr Broekhoven en Mr. Gulix  die net waren gearriveerd (Lesly en Stefan voor de vrienden ;-) ) 

Zondag na een lekker ontbijt waren we klaar voor een fantastische dag.

We hadden gekozen voor een wandeling in Yyteri. Ons geluk was dat het zaterdag nog een 20 tal cm gesneeuwd had maar deze zondag hadden we een open hemel met stralende zon.  Eens aangekomen gingen we uiteraard rechtstreeks eens naar het water kijken waar er verschillende ijsblokken op drijfde. We konden het maar niet geloven dat er ijs op het water lag. Totdat we opeens besefte we zelfs reeds al heel lang op een bevroren zee aan het wandelen waren!.

De wandeling zelf heeft ons langs heel mooie plaatsen gebracht: van de ijs zee, na bevroren duinen, naar een bbq die opeens om de hoek stond, naar een ondergesneeuwd dennenbos tot een vakantiepark.

Maandag zijn we weer vroeg begonnen aan onze dienst maar tegen een uur of 1 zijn we met de leerkrachten mee geweest. Dezelfde wandeling als gisteren, maar rechtstreeks naar de openbare bbq waar we heerlijk en gezellig hebben gegeten. De apotheose van de dag moest nog gebeuren. Na een 3 kwartier rijden waren we aangekomen in een winterpark waar je van alles kon doen. Na zelf eens downhill met een slee te zijn gegaan stond er een initiatie curling op het programma. Als we allemaal zouden studeren met het enthousiasme waar onze lesgever ons had begeleid, hadden we op 2 jaar ons Masterdiploma behaald 🙂

Eerst keken we maar raar naar elkaar maar na een half uur was iedereen helemaal weg van het spelletje. De dag hebben we afgesloten met een lekkere maaltijd in de plaatselijke hamburgertent.

De dag erna zijn we samen met de leerkrachten de plaatselijke school gaan bezoeken.

We hebben de 2 klassen waar verpleegkunde in gegeven wordt mogen zien en zijn in één keer ook uitgenodigd om een simulatie te mogen meemaken in de laatste week dat we hier zitten.

We willen zeker nog onze stagebegeleiders Mvr Broekhoven en Mr Gulix nog eens extra bedanken voor de super tijd die we gehad hebben met hun!!!

Dan nog een klein woordje over stage uiteraard.

Deze week voelden we zeker het vertrouwen van het personeel groeien en groeien. Waar vorige week “niemand nog Engels kon spreken”, deden ze nu alle moeite om met ons te communiceren. Dit gaf uiteraard voor ons ook een leuk gevoel. We werden betrokken in verschillende wondzorgen, blaasspoelingen, etc. Het grappigste moment was toch toen iemand vroeg of wij een bloeddruk konden nemen en ze uitlegden dat we op stage in het ziekenhuis er gemiddeld 15 keer per dag deden.

Ook hebben we vandaag (wegens ziekte) een hele gang  zelfstandig voor ons rekening mogen nemen.  Gelukkig kennen de bewoners ons ondertussen al en loopt de communicatie via gebrekkig Engels en gebarentaal al vrij goed.

Als laatste willen we  graag afsluiten met de ontdekking van de dag. 

Tijdens de rapportage viel mijn oog op een onbekend toestel,  waar ik uiteraard wat extra uitleg over vroeg. Blijkbaar was dit een CRP toestel. Een kleine prik in de vinger (zoals bij ons met het meten van de glycemie), het bloed werd opgevangen en in een kleine tube met vloeistof gestopt en een 2 tal minuten weet je de waarde van uw CRP.

Dit kan zeker een meerwaarde zijn voor de grote woonzorgcentra bij ons in België.

Groeten,

Josse en Niels

Week 2 in Letland

Sveiki allemaal, 

Deze week liep ik mee met de verpleegkundige in het woonzorgcentrum in Riga. Hoewel niet iedereen Engels sprak,

is het toch gelukt om te communiceren met elkaar. Ik mocht naast wondzorg ook medicatie uitdelen en parameters

nemen bij de zorgvragers die extra geobserveerd moesten worden. 

In het algemeen zijn de verpleegkundigen allemaal heel vriendelijk en behulpzaam.

Met de zorgkundigen is het lastiger om contact te leggen omdat er precies een kloof is tussen verpleegkundigen

en zorgkundigen. Een verpleegkundige hier in het woonzorgcentrum voert geen hygiënische zorgen uit.

Daarentegen zijn we in België samen met de zorgkundigen één team. 

Ik heb deze week ontdekt waar de Samaritaanse vereniging voor staat en ik vind het wel een prachtige vereniging.

Het is een organisatie die zich inzet voor het bieden van eerste hulp en hulp aan mensen in nood.

De naam is afgeleid van het Bijbelse verhaal van de Barmhartige Samaritaan, waarin een Samaritaan hulp biedt

aan een gewonde reiziger die door anderen wordt genegeerd. Deze vereniging bestaat wereldwijd en heeft vaak

vrijwilligers die getraind zijn in eerste hulp en medische zorg.

Ze bieden ondersteuning bij noodsituaties zoals verkeersongevallen, medische noodgevallen, natuurrampen

en andere crises. Samaritaanse verenigingen kunnen variëren in omvang en activiteit

maar ze delen over het algemeen een gemeenschappelijk doel van het verlenen van hulp aan mensen in nood,

ongeacht hun achtergrond of afkomst. Ze kunnen ook educatieve programma’s aanbieden om gemeenschappen

voor te lichten over eerste hulp en preventieve gezondheid. 

Het Rode Kruis is een van de bekendste voorbeelden van een Samaritaanse vereniging,

maar er zijn vele andere organisaties wereldwijd die vergelijkbare doelen nastreven onder verschillende namen.

En het rusthuis is er ook een van. 

Ik mocht elke middag mee eten met het team, wat ik zeker apprecieerde. Ik heb veel bijgeleerd waarvoor ik heel dankbaar ben. Ik kijk uit naar de volgende twee weken in het revalidatiecentrum. 

Daarnaast zijn onze leerkracht mevrouw Moons en mevrouw Thys ook op bezoek geweest, we zijn samen een hapje gaan eten en zijn een cocktail gaan drinken in de skybar om te genieten van het prachtige uitzicht. ik heb ze een rondleiding mogen geven in het rusthuis. Morgen zullen de leerkachten ook een bezoek brengen in het revalidatiecentrum. In het weekend gaan we een activiteit doen waar we jullie volgende week meer over kunnen vertellen. 

Ik (Bo) heb deze week al mijn laatste week in het revalidatiecentrum. Ik vond dit een heel leuke en fijne stageplek en ben hier goed ontvangen. Ook heb ik de mogelijkheid gehad om verpleegtechnische technieken te doen zoals, sonderen, bloedprikken, parameters nemen en infuustherapie. 

Mij viel op dat het materiaal hier heel anders is. De leidingen bij infuustherapie zijn anders, zo zit er telkens een naald aan het einde van de leiding. Ook wordt er aan de katheter geen slotje gedaan. De katheter zit dus los onder een verband zonder pleister. De reden hierachter is dat ze hier nog geen infuuspleisters hebben. Tot enkele maanden geleden was hier de regel dat een infuus maar 72u mocht blijven zitten. Nu hebben ze dit veranderd en mag een infuus blijven zitten totdat het werkt of infectie tekens vertoont. De flushes zijn hier ook niet gelijk bij ons, wanneer je wilt naspelen moet je zelf Nacl optrekken in een spuitje en deze meenemen op de kamer. Het was even wennen met het materiaal maar de tweede keer ging het al direct veel vlotter.

Een verschil dat hier ook is dat de verpleegkundigen niet instaan voor de zorgen van de patiënten, hun doen alleen verpleegtechnische handelingen en het papierwerk. Alle andere taken op de afdeling worden gedaan door de zorgkundige. De patiënten worden hier ook enkel in het weekend gewassen met water en zeep, andere dagen kunnen ze ervoor kiezen natte doekjes te krijgen indien ze dit wensen. 

En zo zit onze tweede week er ook alweer op, we zijn nog steeds heel blij dat we aan dit avontuur zijn

begonnen en kunnen niet wachten op de komende 2 weken. 

Groetjes Bo en Jona 

 Hyvää päivää,

Hier gaan we dan,afgezet aan Brussel ZUID (Charleroi) en klaar voor een avontuur.

De vlucht ging eigenlijk super vlot. 

We waren snel ingechecked en aan de juiste gate dus tijd voor een drankje en hup het vliegtuig op.

Eenmaal aangekomen in Helsinki viel de koude goed mee,

-8 In België voelt het toch kouder precies of was het door de zenuwen dat we het warm hadden.

We moesten nog een trein nemen naar de stad om zo naar ons hotel te gaan. 

We verbleven 1 nacht in Helsinki en reisden daarna verder naar Pori. 

Het was al avond toen we eindelijk de stad konden verkennen.

We zijn gaan proeven van de plaatselijke keuken TACU BËLL, typische Finse taco’s.

Hierna hebben we een “klein” beetje geproefd van de plaatselijke dranken en avondactiviteiten, om zo de volgende dag fris Helsinki te gaan ontdekken bij daglicht.

Helsinki is een mooi stad met de modernste bibliotheek ter wereld. Deze zijn we dan ook gaan bezichtigen. Hhier kon je buiten een geautomatiseerde uitleendienst, ook van alle creatieve cursussen volgen, een hi tech meeting organiseren. 3d printen, gamen, werken in een team en zelf strijken en breien of gewoon studeren. 

We zijn ook naar een plaatselijk marktje geweest aan de haven wat zeer charmant en gezellig was. De haven waar deze aan lag was ook helemaal bevroren

Je kon hier proeven van plaatselijke lekkernijen zoals eland worst, zalmsoep of souvenirs kopen.

En dan de trein op naar Pori: een 3 uur durende treinrit met 1 overstap.

Vanuit de stad door het platteland was dit een prachtig zicht.

De meren waren allemaal bevroren en er liepen zelfs mensen op. 

De natuur en het witte landschap hier in Finland spreken ons enorm aan.

Aangekomen in Pori was het een beetje verschieten, aangezien dit heel anders was dan Helsinki.

Pori is een middelgrote stad met een wat grijze sfeer, vierkante blokken waar je wat door moet kijken want de mensen hier zijn super vriendelijk.

Aangekomen in ons Hostel, dat een deel van de brandweerkazerne is van Pori, hebben we ieder onze eigen kamer en een keukentje die we delen met andere studenten hier.

Maandag zijn we opgehaald door Jelena en direct naar de stageplaats gebracht.

Dit is een klein woonzorgcentrum met 28 bewoners, centraal staat de dagzaal.

Alles wordt hier zelf gedaan door het verplegingsteam, het eten, de was, de activiteiten…

Hier hebben we een korte rondleiding gekregen.

Het contact was in eerste instantie moeilijk omdat niet veel mensen Engels konden. Maar dit is in de voorbije dagen sterk verbeterd omdat we via google translate en met veel gebarentaal veel konden duidelijk maken aan elkaar.

We hebben mee kunnen kijken hoe een venapunctie wordt gedaan, deze wordt door een mobiele vpk gedaan.

's Middags hebben we ook geholpen met de maaltijdbedeling: hier hebben ze kaartjes waar per bewoner allergieën opstaan en wat ze graag eten en drinken.

Nadat we de mensen geholpen hebben met eten te geven, hebben we meegedaan aan de paasactiviteit: samen leuk tekeningen inkleuren.

De 2de dag stonden we samen met een verpleger en hebben we de ochtendronde gedaan zoals we in België kennen. Het enige verschil wat ons echt direct opviel was de extreme vriendelijkheid naar de mensen toe. “Moeten” opstaan kennen ze hier niet, wil een bewoner nog even blijven liggen is dit absoluut geen probleem en komen ze een uurtje later wel terug 

We hebben kunnen volgen hoe ze een blaasspoeling en hierbij geassisteerd.

Hiervoor gebruiken ze een urotainer. 

Als kers op de taart hebben we ‘s middags mogen mee eten en zo de echte lokale keuken leren kennen. 

Het fixatiebeleid is hier ook iets anders dan bij ons: De arts beslist als iemand hier gefixeerd wordt en ze gebruiken enkel een 1 puntsfixatie, dus een band rond iemand zijn middel.

Na de stagedag zijn we de stad nog wat gaan verkennen en op een indoor rommelmarkt terechtgekomen met hallen vol tweedehands spullen. 

Dit was een leuke ervaring.

Pori heeft veel shopping centers dus deze moeten we allemaal gedaan hebben natuurlijk.  

De volgende dag  bij dezelfde vpk en hebben de ochtendzorg voor onze rekening genomen, waar we al reeds het vertrouwen kregen om zelf mensen te wassen, uiteraard onder begeleiding.

In het begin keken de bewoners raar wat die 2 mannen hier kwamen doen met hun vreemde taal. Maar ondertussen kennen ze onze gezichten al.

Er was een bewoonster die vroeger leerkracht was en vroeg ons vanwaar we waren,toen ze hoorde dat we van België waren zei ze in het nederlands “dat is interessant” Waar we toch serieus mee moesten lachen

Vandaag stonden we bij een andere collega, we hebben weer een aantal bewoners voor ons rekening genomen.

Het wassen gebeurt hier op een heel andere manier dan bij ons.

Ze gebruiken hier wegwerp washandjes en drogen ook de bewoners af met papieren doekjes als het om het dagelijks toilet gaat wassen ze ook enkel het gezicht, de oksels en intiem.

Dit doen ze met een slang die naast het toilet hangt, zo spoelen ze het vuil weg en drogen ze na met papieren doekjes.

2x per week hebben ze SAUNA dag en hierna douchen ze ook.

We hebben ook vandaag een blaasspoeling gedaan onder begeleiding.

Ook hebben we mee
gevolgd bij een ooruitspuiting en mee mogen kijken voor en na door de otoscoop.

We hebben ook een multidisciplinair team overleg mee gevolgd, nu ja, met google translate waren de vertalingen soms best hilarisch en vonden de Finnen het ook best grappig als ze vroegen wat we vertaalde.

Tot slot kunnen we al zeggen over onze ervaring tot nu toe.

Dat de Finnen een introvert maar vriendelijk en gelukkig volk zijn. 

En dat de werksfeer er heel anders is dan in België.

De mensen nemen tijd,

De spreuk van de week is,

“ We zeggen niet enkel goedemorgen we geven onze bewoners ook een goede morgen” 

Josse & Niels

Week 1 in Letland

Volg ons avontuur in Letland - stage van Bo & Jona

We gaan jullie meenemen tijdens onze reis naar Letland. We zijn hier om stage te doen in een woonzorgcentrum en

een revalidatiecentrum.

Wij zijn super enthousiast en dankbaar dat we mee mogen met dit project.

We zijn hier om ervaring op te doen en het vak verpleegkunde vergelijken met dat van bij ons, in België. 

Toen we afgezet werden door onze vriendjes op de luchthaven werd het wel allemaal echt en een beetje eng.

Gelukkig hadden ze op de luchthaven ook panini bicky’s zoals die van Martine (in de kantine)

terwijl we wachtten om in te stappen in het vliegtuig. 

Na ons ontbijt zaten wij op ons gemakje te wachten bij de gate om open te gaan.

Totdat we opeens door de speakers hoorde dat de gate was verplaatst naar twee gates eerder,

waardoor wij ons opeens wel moesten haasten en de laatste op het vliegtuig waren.

Dat moest ons weer overkomen. 

Eenmaal aangekomen in Riga, de hoofdstad van Letland, liepen we naar buiten met onze koffers om een rit te boeken

bij Bolt, die ons naar het verblijf in Jurmala kon brengen. 

Deze chauffeur was een klein beetje geshockeerd van onze bagage, en hij werd een beetje paniekerig.

Uiteindelijk hebben we hem wat kunnen kalmeren en hebben we de koffers

in de auto kunnen proppen en weg waren we. 

Hij heeft ons uiteindelijk enthousiast en veilig bij ons verblijf afgezet waar dat we vriendelijk onthaald werden

door een dame. We voelden ons meteen welkom. Ze gaf ons een kleine rondleiding.

Toen konden we op ons gemak onze bagage uitladen en alles een plekje geven.

We zijn nog een hapje gaan eten, een wandeling naar het strand gemaakt en toen waren we bekaf

en hebben we onze avond rustig afgesloten met een film. 

De dag nadien zijn we op pad gegaan, met de trein naar Riga. Riga is een stad met ongeveer 640.000 mensen

en de grootste van de Baltische steden. Het was redelijk koud, -1°C.

We hebben de kerken, smalle straatjes en winkels kunnen ontdekken.

Daarna zijn we ook onze boodschappen gaan doen om de week door te komen.

Ook voelde we ons zeer welkom door ons contactpersoon ter plaatse,

zo heeft ze ons uitgelegd hoe en welke apps we kunnen gebruiken om de trein en de bus te kunnen nemen.

We verblijven in Jurmala en hier moet je betalen als je hier binnen rijdt met de auto. Het kost voor iedereen 3 €,

zelfs mensen die er werken moeten dit betalen.Het kost over de 100 € voor mensen die er niet wonen voor een jaar. 90€ voor mensen die er werken

en 45€ voor mensen die er werken in de zorg. Dit is enkel in Jurmala. 

In Letland → (Brand)veiligheid mondeling met een vertaler → in een boek onze naam moeten noteren met onze geboortedatum → geregistreerd dat we deze uitleg hadden gekregen. Bij ons krijgen we via een e-mail een uitnodiging om deze administratie in orde te maken door het overlopen van een online traject waardoor je daarna mag anticiperen in het ziekenhuisgebeuren. Het is belangrijk dat je op de hoogte bent van deze regels zodat je eigen veiligheid en dat van de patiënt gewaarborgd blijft. 

Gisteren hebben we samen met Aiga (de verantwoordelijke van erasmus hier) een rondleiding gevolgd op onze toekomstige stageplek binnen de revalidatie. Hier moeten we 's morgens met de bus heen, dit is ongeveer 30 min en deze stopt recht voor de deur van het revalidatiecentrum. Dit was heel uitgebreid en fijn want zo weten we al wat ons te wachten staat wanneer we hier starten met stage. Eerst kregen we dan de briefing over ziekenhuishygiëne en brandveiligheid gelijk hierboven heeft vermeld. Na de info hebben we een korte rondleiding gehad, zo zagen we de 2 afdelingen en de verpleegposten. Ook zagen we de fysiotherapie zaal en de speciale toestellen die ze hier hebben gelijk bv een halve auto voor mensen die terug moeten leren om in en uit een auto te stappen, de tv’s met de spelletjes rond balans om te doen, de robots om terug te leren lopen en zoveel meer was er te zien. Het is interessant om te zien hoe ver vooruit zijn hier zijn met de materialen rond revalidatie. 

Vandaag hebben we een bezoekje gebracht aan het rusthuis in Riga waar we ook 2 weken stage zullen lopen. Dit is een stukje verder, eerst neem je 25 minuten  de trein en daarna is het nog 20 min wandelen tot aan het rusthuis. Hier werden we ook goed ontvangen. De verpleegkundige in dit tehuis kan wel geen Engels, wel zijn er enkele zorgkundigen die wel wat Engels kunnen, vooral de jongere generatie.  De shiften hier zijn ook heel anders en de verpleegkundige staat in voor meer dan 90 patiënten, ze helpt hier dan niet mee met de ochtendzorgen. Ook hier kregen we een welkom gevoel, wel is het een beetje spannend omdat we de eerste studenten zijn die hun ontvangen van Erasmus. 

De eerste 2 weken start Ik (Bo) in het revalidatiecentrum en Jona in het rusthuis, hierna wisselen we zodat we beide sectoren gezien hebben. 

(Bo) Op mijn stage vandaag heb ik veel kunnen zien en ook al verpleegtechnische handelingen mogen uitvoeren. Zo heb ik kunnen meevolgen met een opname. Hier wordt ook bij elke opname een anamnese gedaan maar dan nog op papier en veel korter (zie bijlage). De Norton en braden schaal wordt hier ook gebruikt en ingevuld wanneer een patiënt wordt opgenomen. Bij elke opname wordt er ook nog steeds een COVID test afgenomen. Ook heb ik vandaag de kans al gehad om hier een bloedname te kunnen doen hierbij was me opgevallen dat de loopbrief heel anders was. Deze brief was nog gelijk ze die vroeger bij ons in het ziekenhuis hadden, een groot gekleurd blad met alle onderzoeken op. Ook viel er mij op dat ze hier geen gebruik maken van de volgorde van de buisjes, ik mocht kiezen welke kleur ik eerst wilde nemen van hun. 

Binnen dit revalidatiecentrum zijn er heel veel verschillende technieken en staan ze al een deel voor op België. Zo hebben ze bijvoorbeeld een robot die de mensen terug leert lopen. Ook hebben ze een halve auto (gelijk hierboven vermeld) waar je kan leren om opnieuw in te stappen en uit te stappen vb als je opeens in een rolstoel zit of om een trauma te verwerken. Ook hebben ze een psycholoog en psychiater voor moest het nodig zijn dat er een ernstig trauma is. 

De therapieën zijn enkel op voorschrift van de arts en krijgen ook voorrang op andere activiteiten. 

Zo hebben ze een groot zwembad waar dagelijks met de fysiotherapeut oefeningen worden gedaan,

ook is er een onderwater massage, dit is heel goed voor de spieren.

Ook is er een speciale douche die de bekkenbodemspieren kan trainen.

Er is ook een cirkel doche, dit is ook een soort massage, de straal van de douche draait rond je heen.

Ook hebben ze een parelbad, dit lijkt op een jacuzzi maar is het niet, dit is goed

voor het normaliseren van de arteriële bloeddruk.

Ze hebben hier ook een passieve tillift om de mensen in de baden te kunnen zetten

wanneer ze dit zelf niet meer kunnen. Ook zijn er klassieke massages dit door kinesisten

en hebben ze magneet en elektriciteit therapie, dit om pijn te bestrijden en voor een betere doorbloeding te krijgen.

Ook zijn er sauna's ter beschikking. 

Het parelbad, douche, sauna en zwembad mogen ook allemaal gebruikt worden door het personeel, dit moeten ze wel betalen en reserveren.

De cliënten gaan natuurlijk hierop voor. 

Wat me ook opviel was dat iedereen hier bijna nepnagels heeft van het personeel. 

(Jona) Ik mocht meelopen in een rusthuis in Riga. Een zelfstandige onderneming, anders dan het revalidatiecentrum dat van de staat is. Het is een rusthuis met een 100-tal patiënten, allemaal senioren die niet meer alleen thuis kunnen wonen. Er is ook een afdeling voor mensen die lijden aan dementie. We gingen meteen aan de slag met het uitdelen van de medicatie. De medicatie lag ook klaar zoals bij ons wordt gedaan. Enkel werd er geen controle meer uitgevoerd. Ik mocht de medicatie aan de patiënten geven. Zo heb ik alle 100 patiënten eens kunnen ontmoeten. De verpleegkundige sprak Engels met mij waardoor de communicatie tussen ons vlot verliep. Ik behelp me ook al goed in het Lets met de woorden labrit, labdien en paldies (goeiemorgen, goeiemiddag en bedankt). Deze woorden hebben mij al goed geholpen. Zorgvragers hadden soms niet door dat ik geen Letse ben. Ik merkte op dat als ik de zorgvragers probeerde uit te leggen dat ik van België ben, dat ze niet wisten waar ik het over had. Als ik dan Holland of Netherlands zei dat er wel een belletje ging rinkelen. 

Zo dit was onze eerste week, bedankt om onze blog te lezen en volgende week zijn we er weer.