Afscheid van Hoivatar!

Vandaag was het tijd om afscheid te nemen van de verpleegkundige en zorgvragers in Hoivatar. 
We mochten hier 4 weken van hun gastvrijheid genieten en hebben hier toch wel een mooie tijd beleefd. 

Uiteraard dronken we samen met de verpleegkundige een kopje koffie. Dit is een gewoonte in Finland. Het is altijd heel gezellig tijdens deze momenten. Daarom hadden we ook niet verwacht dat er een verrassing aan kwam. Ze hadden voor een klein presentje gezorgd. We kregen een kopje van Moomin en een doosje chocolaatjes. Dit waren 2 typische dingen voor hier. 

De diertjes op de doos van de chocolade worden ook gebruikt om voorleesboekjes mee te maken. Zij maken elke keer nieuwe avonturen met elkaar mee. 

We gingen onze ronde verder en gingen nu afscheid nemen van de zorgvragers. Dit bezoek viel ons enorm zwaar. Op die 4 weken tijd heb je toch een bepaalde band opgebouwd met deze zorgvragers. We hebben geprobeerd om ons zo goed mogelijk duidelijk te maken en met hun te communiceren.

Door de korte zinnetjes, woordjes of gebaren die er bij kwamen kijken. 

Door het feit dat wij op een vrolijke manier omgingen, was dit voor hun ook niet gemakkelijk. 

Ze waren heel blij dat we er deze 4 weken waren, maar nu ook verdrietig om ons te zien vertrekken. 

Daarom verdiende dit een dikke knuffel. Lichamelijk contact is toch ook altijd belangrijk in deze tijden. Laten weten dat je er voor elkaar bent en dat je het leuk hebt gehad!

Ook door google translate te gebruiken, konden we even communiceren met hun. 

Als ze dan iets terug vertelde, moesten we af en toe hulp inschakelen. In sommige gevallen konden we bepaalde woorden wel al begrijpen en wisten we wat ze bedoelde. 

Het gevoel dat zij ons hebben gegeven, kan je niet vervangen. Dit pak je voor altijd mee in je hart! Het vasthouden van je arm en het wegpinken van een traantje, raakte ons heel erg. 

WE LOVE YOU! 
Rakastamme teitä ja otamme teidät sydämiimme

Tämä ei ole hyvästi, vaan nähdään taas

Romina & Ine 

Simulatie België vs Finland

We kregen een uitnodiging om samen 2 simulaties mee te volgen. Dit wilden we natuurlijk graag meemaken om te kunnen vergelijken met onze simulaties. Helaas waren deze te volgen in het Fins. Uiteraard konden wij rekenen op onze persoonlijke vertalen van dienst. Het was even wennen, we kregen een online link doorgestuurd. Hier konden alle studenten inloggen en meevolgen hoe de klasgenoten het zouden uitvoeren. 

Eerst konden we een casus meevolgen vanuit de school van Turku. Hier kregen de studenten eerst de algemene uitleg over de simulatie en de casus werd ook besproken. Er werd kort verteld over welke zorgvrager het ging en wat er scheelde met de zorgvrager. 
Dan was het aan de studenten om de simulatie uit te voeren. Er werd gegevens uitgewisseld van de ambulanciers naar de arts en verpleegkundige.
Zo kregen ze bepaalde gegevens die ze konden gebruiken om hiermee verder aan de slag te gaan. 

Dit was een casus die we konden linken aan onze simulatie. We vonden het ook heel interessant om te volgen. We zagen 4 beelden (de kamer waar de zorgvrager in lag in 3 verschillende opzichten en eentje waar je de vitale parameters kon volgen) 

Door onze persoonlijke vertaler, konden we goed volgen en waren we zelf al mee aan het denken wat wij zouden vragen of bekijken. Dit kwam soms toch anders dan hetgeen de studenten deden. Wij stelden de vragen door aan Jelena om te zien of ze dit al bevraagd hadden. We vonden het ook wel goed dat de andere studenten ook konden meevolgen, hier kan je zelf ook veel uit leren als je iemand anders hun casus kan volgen. 

Op het einde werd er ook een nabespreking gedaan met de simulatiestudenten, maar ook met de andere studenten. Zij konden vragen stellen of opmerkingen geven over wat ze hadden gezien. 

De 2e casus was van de school Hämeenlinna. Hier ging het om een zorgvrager die terug naar thuis zou komen vanuit een nursing home. 
Hier konden we niet zo goed volgen omdat ze eigenlijk de focus legde op het verwoorden van de technologische dingen. Ze hebben niet echt gekeken hoe het haalbaar was om de man terug thuis te laten wonen. Dit maakte het moeilijk om een goed beeld te verkrijgen. 

Ook werd er hier gebruik gemaakt van een vaste camera, deze was enkel vanuit 1 hoek geïnstalleerd. 

Het was voor ons wel leuk om mee te volgen en we hebben hier dan de dag nadien over gereflecteerd met de docent van de school. Zo konden we onze feedback overbrengen en onze gedachten samenbundelen. 

Hyvää torstaita kaikille

Romina & Ine 

HBO meets Estland

 

Een weekendje weg! 

De bedoeling is steeds om een "korte" blog te creëren 

Dit is ons tot nu toe nog steeds niet gelukt. 

Noem het een "werk" puntje

We gaan proberen om ons weekend kort samen te vatten, laten we deze keer de foto´s het werk doen. 

De boot

Ons Capsule hotel

De oude stad 

Het oudste koffie huis in Tallin met de beste pattiserie!

Toompea (Domberg)

De Kathedraal van Sint-Olav

Alexander Nevsky Kathedraal

Protest tegen Vaccinatie 

 Raekoja plats (Stadhuisplein)

 Paleis Kadriorg 

 Kadriorg Park (naast kasteel 

Balti Jaama Turg

Tallin zelf 

Voldaan terugkeer naar Finland

Bye Bye het was me een waar genoegen!

We will be back

Kuvat kertovat joskus enemmän kuin sanat

Ine & Romina

Estonia Health Museum

EESTI TERVISE-MUUSEUM (Est)                         

Estonia Health Museum 

Bij een bezoek aan Estland (Fins: Viro) konden we niet anders dan een museum te bezoeken die centraal staat met onze opleiding, gezondheid. We hadden geen idee wat we konden verwachten. Hieronder vind u de uitleg die we vonden op het internet. 

Het Estonian Health Museum is gevestigd in twee middeleeuwse gebouwen in de oude binnenstad van Tallinn. De unieke sfeer en bezoekomstandigheden zijn perfect om de moderne permanente tentoonstelling over anatomie en gezondheid 'A Heart to Heart About Your Body' in te kaderen.

De interessante tentoonstelling en een divers educatief programma helpen je om je lichaam beter te leren kennen en moedigen je aan om voor je gezondheid te zorgen.

Het was in vergelijking met andere musea´s redelijk klein. Toch verzekerden ze ons dat we 2 uur moesten uittrekken om dit te bezichtigen. 

Het museum begon waardat de mens begonnen is... bij het ontstaan. Homosapiens, DNA, bloed, vocht, mineralen enz... We waren verbaast hoe goed ze alles tentoon hadden gesteld. Heel simpel te volgen voor jong en oud. De evolutie van de taal, hersenen, handelen, lopen enz... werden besproken. Voorbeelden werden gemaakt zodat men bv. kon zien hoe sterk een haren zijn. Men had een camera die je op je huid kon plaatsten die alles 100x groter maakten! Poriën, melanomen, haartjes werden plots zo duidelijk alsof men bij de dermatoloog op bezoek was. 

Onze vriend was uiteraard ook aanwezig, in verschillende vormen. 

We konden op een speelse wijze het verschil ontdekken van de botten van een mens en van een chimpanzee. We did a good job! Leuk om op deze manier linken te leggen in de levenswijze van beide primaten. Ook het effect op ziektes werden hier tentoon gesteld. Nierstenen, necrose in de ingewanden, hartritmestoornissen enz... kwamen aan bod. 

Aan de hand van diverse spelletjes werd je kennis getest. Ook wij konden het niet laten om hier aan deel te nemen. We moesten onze plaats claimen tussen de kinderen. De aanhouder wint!

 

Laat mij mezelf even verduidelijken De testen werden in het Engels ondervraagd, anders zouden we perfect een 10 op 10 gescoord hebben. 

Elk onderdeel kwam aan bod. Het was frapant hoeveel onderwerpen en belevingen ze konden aankaarten in 1 museum. Zelfs het onderwerp de dood, verliefdheid, drugs, depressie, geluk kwam aan bod. We hadden zelfs een prive lijn waar we naar toe konden bellen om sexuele vragen te beantwoorden. 

Als we in een zin het museum konden beschrijven, zou het zijn... Wat een beleving! 

Ons Museum voor de Geschiedenis van de Geneeskunde kan er niet aan tippen.

Et ole koskaan liian vanha oppimaan

Ine & Romina 

Protocollen

 

Protocollen: 

In principe komen de proctocollen overeen met de onze.

Brandveiligheid 

We werken in een nieuw gebouw dus alles is up-to-date ivm brandveiligheid. 

• De kamers zijn uitgerust met brandsproeiers. 
• In het gebouw mag niet gerookt worden.
• Zij creëren sfeer met baterijkaarsen.
• De gangen kunnen apart worden afgesloten zodat het vuur zich niet kan verspreiden. 
• Direct contact met brandsecurity indien er een brand uitbreekt.
• EXIT- plan 
• Speciale matrassen zodat men snel de zorgvrager met matras naar buiten kan slepen. 

Onze observatie was dat er een meubelstuk stond voor de nood-deuren aan het einde van de gangen. Bij het bevragen werd het duidelijk dat zorgvragers met dementie vaak deze deuren openden. Onze mening is dat deze niet ideaal zijn in deze setting. We hebben een opzoeking gedaan wat de vereisten zijn ivm de deuren in een zorgsetting. 

Brandveiligheid en gebruik deuren in de zorg

Voor verpleegkundigen, verzorgenden en cliënten/patiënten kunnen dichte deuren grote obstakels zijn. Vooral als ze een deur vaak gebruiken. Is zo’n intensief gebruikte deur een brandwerende deur, dan is een normale deurdranger niet gebruiksvriendelijk. Dan komt de vrijloopdranger of de EMF-dranger beter van pas. Juist bij brand, een calamiteit of stroomuitval doen zij hun werk, omdat deze drangers de deur dan sluiten. Die drangers verenigen brandveiligheid en toegankelijkheid.  Op deze manier is de toegangscontrole en brandveiligheid met elkaar verbonden.

Overlijden

Bij een overlijden hanteren ze dezelfde handelingen als bij ons ivm het vast stellen van het overlijden. 

Het verschil zit in de acties na het vaststellen van de dood. Verpleegkunde zorgen niet voor het wassen en fatsoeneren van het lichaam. Nieuwe kleding wordt aangetrokken indien de familie dat vraagt. Ze dekken het lichaam af met een wit laken. Dit is totaal vreemd voor ons. In de zorginstelling wordt wel een rouwhoekje voorzien en er wordt een kaars aangestoken op de kamer. Het lichaam wordt door het mortuarium of het ziekenhuis (verdacht overlijden) geborgen. Afscheid wordt genomen zoals bij ons. De tijd tussen het overlijden en de begrafenis zelf kan langer duren als bij ons. Hier is niet echt een rede voor. Het mortuarium ligt vaak aan het ziekenhuis zelf. Hier merken we dat de dood nog steeds een moeilijk onderwerp is om over de communiceren en om te verwerken. 

Ine & Romina 

Communicatie

 Je zou zeggen dat het moeilijk is om te communiceren met elkaar in een land waar je de taal niet beheerst. 

Niets is minder waar! 

Het is verrassend om te zien wat een moeite we doen om elkaar te begrijpen en ons verstaanbaar te maken. Dit leiden vaak tot lachwekkende tafferelen. Ook een verkeerde uitspraak kan vaak leiden tot een andere zinsbouw of betekenis. Taal is eeuwenoud. Taal is een middel tot communicatie waarmee we met woordenschat een boodschap overbrengen. Deze boodschap kan gesproken zijn, via tekens, geschreven, taal en gebarentaal.

Wij hebben hier vaak gebruik van gemaakt, van de verschillende manieren. Wist je dat het effect van communicatie voor circa 55% wordt bepaald door lichaamstaal, 38% door de stemintonatie en slecht 7% door middel van woorden? Dat betekent dat het grootste deel van onze communicatie via lichaamstaal gaat.  

   

Wij komen jullie bloeddruk meten :-)

                 

We hebben een zorgvrager die "doofstom" is. Dit was voor ons de gemakkelijkste manier van verzorgen want we deden alles met onze lichaamstaal. Het was zeer leerrijk om hierop te vertrouwen. We hebben enkelen gebaren geleerd om bepaalde handelingen duidelijk te maken. Zoals bijvoorbeeld, vandaag gaan we douchen, was het eten lekker, verschillende dranken en eten... Deze dame had het moeilijker om te communiceren omdat haar vingers niet meer zo flexibel waren.  

Als spraak en gehoor weg vallen dan vertrouwen we op het zicht. Onze houding was dus zeer belangrijk voor haar. Grapjes konden we niet vertellen dus was dansen in de badkamer ons ding geworden. De enigste dolle manier dat we haar aan het lachen konden maken. Daarna gaven we haar aandacht met een knipoog, die nog te zien was boven het mondmasker of subtiele aanrakingen. 

Wat deden wij om hun respect en onze toewijding te tonen? De krant lezen natuurlijk! 

Soms deden we het in samenspraak en soms namen we onze eigen leermomenten zelf in handen. 

Ook hadden we het privilege om ons Frans te oefenen. We hadden een collega van Marokkanse afkomst en zij voelden zich zelfzekerder in de Franse taal ipv de Engelse taal. Bij deze deden we ons best om Frans te spreken. We moeten ook een beetje onze fierheid tonen dat we tweetalig zijn in Belgie, al was het met veel haar op de tong. 

De inspanningen kwamen niet enkel van onze kant. Ook zij zagen de humor erin  om eens een woordje Nederlands te spreken. Zij waren er verassend goed in dus moesten we een tandje bijzetten en de moeilijkheidsgraad even omhoog duwen. 

Dit was geen succes want ze waren een MASTER in Nederlands! 

RESPECT!

Geriatrie

 

Geriatrie, ouderzorg, rusthuis, pekeshuis, laatste halte,...

De geriatrie heeft vele namen in de volksmond. Vaak horen we misvattingen en kwetsbare ideeen over de ouderzorg. Hier in Finland hebben we de tijd om stil te staan met wat we aan het doen zijn. 

Vandaag liep ik met een zorgvrager hand in hand naar zijn kamer. We verstonden elkaar niet maar het vertrouwen was er. Mijn handen voelden warm aan en de zijne waren koud. Hij nam mijn handen vast en je zag in zijn ogen dat hij verrast was. Hij hield mijn handen stevig vast en hij wou ze niet los laten. Vertederd was ik door zijn nood aan warmte. Een primaire behoefte! Hebben we allen geen nood aan warmte en liefde rondom ons? Hij wist niet waar zijn kamer was en in alle rust begeleiden ik hem naar de kamer. Zijn ogen waren klein, lichtblauw en wazig. Ik voelden de fragiliteit in zijn spieren en ik zag de lucht door zijn zijdeglanse witte haren. Was hij niet lang geleden een sterke man die optimale kracht bezat. Een man die elke dag ging werken om zijn gezin te onderhouden. Ik hoorden hem lachen om een grap. Ik kan me inbeelden dat zijn ogen vroeger helder blauw waren. Dat hij het soort man was waar alle vrouwen verliefd op werden. Nu liep hij aan mijn arm. Verward keek hij de kamer rond. Dat was niet zijn kamer, maar hij zag wel zijn hoed. Hij wees erna, dat was iets wat hij herkenden. Hij wou niet gaan zitten, hij observeerde de kamer en hetgeen wat hij buiten zag. 

Hij wou nog steeds mijn handen niet lossen. We passeerden een spiegel en hij zag zijn eigen met een vreemden aan zijn arm. Hij keek stilzwijgend naar mij en ik vroeg me af welke gedachten en zouden afspelen in dat hoofd. Ik kijk vaak in de ogen van de ouderen. Ze zeggen dat de ogen de spiegel zijn van de ziel. Ik vind het zo beangstigend als ik een waas zie voor de ogen. Het is moeilijker om zo een persoon de bereiken, een persoon waarvan het zicht en de cognitie verdwijnt. Wat blijft er dan nog over als  onze zintuigen verminderen? We zijn mensen en we ruiken, voelen, proeven en horen. Hij kneep meermaals in mijn hand en ik probeerden mijn energie over te geven door aanraking. Ik wou tegen hem zeggen... 

Hey, je bent niet alleen, ik ben er ook nog, 

Dat is ouderenzorg 

Reposaari , een eiland in Pori

Repo - saari 

is een eiland voor de kust van Pori aan de achterkant van de Botnische Zee. Dit eiland, ongeveer drie kilometer lang en een halve kilometer breed, ligt in de directe nabijheid van de open zee en het vasteland. Reposaari was voorheen alleen per schip bereikbaar vanaf het vasteland, totdat in 1956 de weg naar het eiland gereed was. Het loopt eerst als een prachtige dijk over de baai en gaat verder via eilanden en eilandjes naar Reposaari. Reposaari is het 71e district van Pori en het archipelgedeelte van Pori. 

Reposaari is een onderscheidende plaats en levende gemeenschap die haar geschiedenis waardeert, het heden ontwikkelt en één kooltje blaast. Voor zijn gasten presenteert het zich als een vriendelijk en fascinerend stadje, met een gedurfd uitzicht op zee en veel interessante details. De veelzijdige houten huizen en het weelderige Harbour Park maken het eiland pittoresk. Iedereen is welkom op het repo-eiland. 

Reposaari is als een stad in miniformaat: ongeveer 900 mensen wonen permanent op het eiland. In 2015 kreeg de stad Pori de status van archipelvereniging. Het archipelgedeelte van Pori bestaat uit Reposaari en de gebieden in de directe omgeving. 

De belangrijkste diensten zijn te vinden op Reposaari: kleuterschool, school, gezondheidscentrum, bibliotheek, winkels, restaurants, kiosk met postdiensten, zelfs een autowinkel. De reposaari-gemeenschap is actief. Er zijn veel verschillende verenigingen op het eiland die bewoners activiteiten, diensten en recreatiemogelijkheden bieden. De gemeenschap woont in Reposaari, waar het gebruikelijk is om ook de buurman te helpen en te verzorgen. Het leven op Reposaari is zeer bewogen; er worden elk jaar tientallen verschillende evenementen en gelegenheden gehouden, van kinderdag tot traditie-avonden.

Het was zo rustgevend om hier te zijn. Het is een plaats waar je echt helemaal "zen" wordt. Als je even wilt mediteren, dit is de ideale plaats om naar toe te trekken. 

Of gewoon als je even van het uitzicht wilt genieten. 

Ook hier vind je op bepaalde locaties een vuurtje om gezellig rond te zitten en te genieten van de warmte. 

Het Fortpark is een kustverdedigingssysteem wat gebouwd werd in de jaren 1930. Het fort ligt in het zuidelijke deel van het eiland. 

De totale oppervlakte is ongeveer 20 hectare. 
Het fortpark bestaat uit 2 artillerieposten, 2 munitiedepots, 3 bemannings- en medische greppels, een vuurleidingspost en een uitkijktoren. Deze worden allemaal verbonden door loopgraven. De kanonkazernes, munitiedepots en brandweerkazerne zijn origineel van beton gebouwd. 

De houten dugouts, uitkijktoren en de houten muren van de verbindende graven werden herbouwd in de jaren 1990 en 2000.

Het vervallen fort werd voor het eerste gerestaureerd in 1992 en herbouwd in 2007-2008. 

Nu wordt het fortpark gebruikt als recreatiegebied. We konden de weg volgen om al de overblijfselen te gaan bezichtigen. 
Het was indrukwekkend. Hoe de mensen in deze kleine ruimte woonde, sliepen en eten. Hoe ze alles tot een goed einde willen brengen. 

Nauti kaikista kauniista hetkistä !!!
Romina en Ine